Dziennik Irene Hauser jest niezwykle wartościowym materiałem do badania codzienności getta łódzkiego, zwłaszcza wśród Żydów deportowanych z Europy Zachodniej. Jego bohaterka urodziła się 19 marca 1901 r. w Waidenhofen nad Ybbs w Dolnej Austrii w żydowskiej rodzinie zasymilowanej, należącej do dobrze uposażonej klasy średniej. Do getta w okupowanej Łodzi została deportowana w trzecim transporcie wiedeńskim wraz z mężem Leopoldem i synem Erichem.
Irene rozpoczęła dokumentowanie swoich przeżyć w getcie 15 czerwca 1942 r. Ostatni zapis w dzienniku datowany jest 8 września 1942 r. - wówczas została wywieziona do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem. Jej zapisy są bardzo osobiste. Autorka skupia się na własnej rodzinie, informacje o szerszym zasięgu pojawiają się sporadycznie. Nie śledzi poczynań Rumkowskiego, notuje natomiast wielkości przydziałów żywności - bodajże najczęściej komentowana informacja we wszystkich dziennikach z getta łódzkiego. To przejmujące studium głodu i jego skutków, takich jak między innymi rozpad więzi rodzinnych, co sama doświadczyła. Ale i również świadectwo ludzkiej solidarności.
To jeden z niewielu dzienników pisanych w getcie przez dojrzałą kobietę i jedyny autorstwa osoby deportowanej z Wiednia.
Ponowne wydanie dziennika wraz z komentarzem historycznym przybliża losy wielu wiedeńskich Żydów, dla których getto w Łodzi było przystankiem w drodze ku Zagładzie.
Publikacja dziennika jest częścią serii wydawniczej Judaica Łódzkie i stanowi kolejny tom poświęcony gettu łódzkiemu.
Tekst źródłowy: WUŁ
Redakcja: Centrum Promocji UŁ
